Surveillance and the Corrosion of Internet Freedom

Cynthia M. Wong

Published in:  The Huffington Post

Related Materials:

• US: Urgent Need for Surveillance Reforms
  June 11, 2013
• How the NSA Scandal Hurts the Economy
  July 15, 2013
• US: Increase Transparency on Surveillance
  July 18, 2013
   

The mass surveillance scandal has damaged the US government’s ability to press for better corporate practices as technology companies expand globally. It will also be more difficult for companies to resist overbroad surveillance mandates if they are seen as complicit in mass US infringements on privacy.

When former Secretary of State Hillary Clinton announced in 2010 that the Obama administration would be a forceful advocate for Internet freedom, she declared that, “We recognize that the world’s information infrastructure will become what we and others make of it.” It was bold vision by a 21st century government that saw how technology could advance human rights in a wired world.

Now the vision and credibility of the US and its allies on Internet freedom is in tatters. I saw this up close in Tunis last month, where the Freedom Online Coalition, a group of governments committed to promoting human rights online, held its annual summit. It was just two weeks after the Guardian began writing about the former NSA contractor Edward Snowden’s disclosures on mass US secret surveillance programs.

Along with the UK, France, the Netherlands, and other governments in the coalition, the US has spent millions of dollars supporting new tools to protect the digital privacy of human rights activists globally. But at the meeting, the US was excoriated about its surveillance programs by the activists these governments claimed to support. Instead of a reaffirmation of shared goals, the prevailing mood was of anger, disappointment, and distrust.

Since then, we have learned that the UK may be intercepting all Internet traffic flowing across the Atlantic, to and from continental Europe. An article in Le Monde claims France has its own mass surveillance program. Although members of the Dutch parliament have called for an investigation into American spying, local media reported that the Netherlands may have had access to data from the NSA’s programs and Dutch police have sought authority to hack into computers to investigate crime. These governments have seemingly adopted the very surveillance tactics it has spent millions to help online activists evade.

Allegations of mass, secret surveillance are exceptionally damaging. These practices are inherently arbitrary, overbroad, and cast a chill on other rights. Too much about these programs remains shrouded in secrecy, which only elicits more suspicion about how information is used, whether ordinary people actually have privacy rights, and who holds governments accountable. Without safeguards for privacy, innocent people may fear reprisals for expressing unpopular opinions or seeking out sensitive information online.

What little information is available is not reassuring. President Obama’s defense that NSA spying only targeted non-Americans is cold comfort for the hundreds of millions of non-US Internet users. UK law also appears to allow mass interception by providing weaker privacy safeguards for people outside of the “British Islands” with even fewer safeguards.

Defenders of US and UK surveillance programs argue that collecting metadata is not as problematic as “listening to the content of people’s phone calls” or reading emails. This is misleading. Technologists have long recognized that metadata can reveal incredibly sensitive information, especially if it is collected at large scale over long periods of time, since digitized data can be easily combined and analyzed.

The revelations have also exposed glaring contradictions about the US Internet freedom agenda. This has emboldened the Chinese state media, for example, to cynically denounce US hypocrisy, even as the Chinese government continues to censor the Internet, infringe on privacy rights, and curb anonymity online.

Though there is hypocrisy on both sides, the widening rift between US values and actions has real, unintended human rights consequences. For the human rights movement, the Internet’s impact on rights crystalized in 2005 after we learned that Yahoo! uncritically turned user account information over to the Chinese government, leading to a 10-year prison sentence for the journalist Shi Tao.

The US government forcefully objected to the Chinese government’s actions and urged the tech industry to act responsibly. In the end, that incident catalyzed a set of new human rights standards that pushed some companies to improve safeguards for user privacy in the face of government demands for data. US support was critical back then, but it is hard to imagine the government having the same influence or credibility now.

The mass surveillance scandal has damaged the US government’s ability to press for better corporate practices as technology companies expand globally. It will also be more difficult for companies to resist overbroad surveillance mandates if they are seen as complicit in mass US infringements on privacy. Other governments will feel more entitled to ask for the same cooperation that the US receives. We can also expect governments around the world to pressure companies to store user data locally or maintain a local presence so that governments can more easily access it, as Brazil and Russia are now debating.

While comparisons to the Chinese government are overstated, there is reason to worry about the broader precedent the US has set. Just months before the NSA scandal broke, India began rolling out a centralized system to monitor all phone and Internet communications in the country, without much clarity on safeguards to protect rights. This development is chilling, considering the government’s problematic use of sedition and Internet laws in recent arrests.

Over the last few weeks, Turkish officials have condemned social media as a key tool for Gezi Park protesters. Twitter has drawn particular ire. Now the government is preparing new regulations that would make it easier to get data from Internet companies and identify individual users online.

The Obama administration and US companies could have been in a strong position to push back in India and Turkey. Instead, the US has provided these governments with a roadmap for conducting secret, mass surveillance and conscripting the help of the private sector.

Back in Tunis with the Freedom Online Coalition, the Internet activist Rebecca Mackinnon noted that, “Human history is a story of how unchecked power has always been abused, whatever good intentions those in power may hold at the beginning.”

The governments that established the Freedom Online Coalition clearly understand how crucial technology has become for advancing human rights in closed societies. But those same member governments have forgotten just how corrosive unchecked, secret surveillance can become, even in open societies. To have any credibility, the US, UK, and their allies must lead by example. More disclosure, meaningful privacy protections, and robust accountability for secret surveillance would be a great start.

Cynthia M. Wong is the senior Internet researcher at Human Rights Watch.You can follow her on twitter @cynthiamw.

Source: http://www.hrw.org/news/2013/07/30/surveillance-and-corrosion-internet-freedom#

PRISM: Nedir, Neden Önemli, Neler Olacak?

Yazan: Ahmet Sabancı

Edward Snowden, Bradley Manning ve Wikileaks ekibinden sonra son yılların en büyük ve önemli sızıntılarından birisini gerçekleştirdi. Aslında sızdırdığı belgeler yeni bir şeyi ortaya çıkartmadı. Herkesin tahmin ettiği ve üzerine komplolar ürettiği bir konuda gerçekten neler olup bittiğini bize kanıtlarla gösterdi. Bir anlamda efsanenin gerçek olduğunu gösterdi.

Ancak böyle önemli ve tüm dünyadaki internet kullanıcılarını ilgilendiren bir konuda Türkiye’de çok fazla konuşulmadı. Gündemimizin oldukça yoğun olması geçerli bir sebep olarak görülebilir ancak bu konunun önemini pek de değiştirmiyor. Hatta bizim gündemimizle birlikte okunabilecek bir konu olduğu için daha dikkatli ilgilenmemiz gerektiğini düşünüyorum.

NE NEDİR?

Önce Edward Snowden’ın sızdırdıklarının ne anlama geldiğine ve bahsi geçen PRISM’in ne olduğuna bakalım. Her ne kadar isimleri sürekli gündemde olsa da, tam olarak neyin ne olduğu kısmına çok fazla önem verilmiyor.

Snowden’ın ortaya çıkarttığı PRISM, NSA’in takip ve bilgi toplama amacıyla kullandığı databaselerden birisinin adı. Bu databaselerden kaç tane olduğu, hepsinin aynı şekilde çalışıp çalışmadığı, hatta PRISM’in bile tam olarak çalıştığı konusu hâlâ bulanık. Ancak en azından PRISM ve yapısı hakkında temel bilgilere sahibiz.

PRISM, internette en çok kullandığımız servislerin databaselerine bağlı olan bir sistem. Snowden’ın sızdırdığı belgelere göre PRISM’e dahil olan şirketler; Google, Facebook, Microsoft, Apple, Yahoo, AOL, Verizon, Sprint ve AT&T. Bu şirketlerin sisteme dahil olarak yaptıklarıysa bize ait tüm kişisel bilgilerin PRISM databaselerine eklenmesine izin vermek. Bunu nasıl sağladıkları konusundaki teknik detaylar bulanık olsa da kesin olarak tüm kişisel bilgilerimizin PRISM’e eklenebildiğini (ya da çoktan eklendiğini) biliyoruz. Bu bilgilerin içerisine özel mesajlaşmalarımız, telefon konuşmalarımız, yazılı-sesli-görüntülü chat kayıtlarımız ve bu ağlara verdiğimiz her türlü bilgi dahil.

Peki PRISM bu bilgileri nasıl alıyor ve ne şekilde kullanıyor?

PRISM bilgilerimizi iki farklı şekilde alabiliyor; içerik ve metadata. İçerik şeklinde aldıkları bizim direkt olarak internette gördüğümüz hâlleri. Yüklediğimiz tüm fotoğraflar ve videolara, yazdığımız tüm kelimeler gibi. Bunlar her türlü arama sistemiyle incelenebilir ve kullanılabilir oluyor. Örneğin sizin tüm chat kayıtlarınızı alıp içerisinde “tehlikeli kelime” araması yaparak size karşı delil olarak kullanma şansları oluyor. Aynı şekilde fotoğraf ve videolarınızda şüphelilerin yüzlerini arayıp bulduklarında (ya da bulduklarını düşündüklerinde) sizi onlarla ilişkilendirebiliyorlar.

Metadata ise sizin yaptığınız tüm paylaşımların içerik dışında kalan kısmıdır. Dtayı gönderenin ve alıcının kim olduğu, ne zaman ve nereden gönderdiği, alıcının ne zaman ve nerede aldığı gibi. Sizin gönderdiğiniz metadataları bir yığın hâline getirip analiz ederek ulaşabilecekleriyse çok daha korkutucu. Mesela sizin en çok kimlerle iletişim kurduğunuz, hangi yolla iletişim kurduğunuz, hangi saatlerde kurduğunuz gibi. Bunların bir araya getirilmesiyle sizin çevrenizdeki herkesle olan ilişkinizin oldukça detaylı bir haritasına sahip olmak mümkün. Böyle bir haritayla yapılabilecekleri de tahmin ediyorsunuzdur. (Metadata ve kişisel verilerin korunması üzerinde daha detaylı bilgi için yazının sonundaki listede yer alan ‘Veri Korumaya Giriş’ e-kitabına bakabilirsiniz.)

NSA bu bilgileri nasıl böyle rahatça alabiliyor?

Aslında birçok ABD yasasını ihlal etmesine rağmen tamamen gizlibir şekilde yürütüldüğü ve bazı özel yasalarla bu gizlilik korunduğu için bu ihlallerden kimsenin haberi yoktu. 11 Eylül saldırılarının ardından George W. Bush zamanında çıkartılan Patriot Act ve benzeri yasalarla NSA’in bu tarz çalışmaları yapabilmesi güvence altına alındı ve tam bir gizlilik verildi. Aynı şekilde Patriot Act ile yargının bir kısmı da bu gizlilik ve güvenceden yararlandığı için bu bilgilerin kullanılması durumda da (büyük ihtimalle kullanılmıştır) kimsenin haberi olmadı. Bir anlamda tamamen görünmezlik pelerininin arkasına saklanmış bir sistem ile kullanıldıkları için Snowden bunları sızdırana kadar sadece komplo teorisi olarak görülüyordu.

Şimdi bu sızıntıların ortaya çıkartılmasıyla devlet kurumlarının illegal bir çalışma yaptıklarına dair kanıtlar elde edildi. Bu kanıtları ilk değerlendiren de EFF oldu. Şu an NSA’yi dava etmeye hazırlanıyorlar.

NEDEN ÖNEMLİ?

En başta bir insan hakları ihlâli olduğu için elbette. İnsanların özel hayatlarına ve kişisel bilgilerine böyle müdahale etmek, onları gizlice izlemek ve takip etmek, yasal bir arama ya da takip kararı olmadan insanlar hakkında bilgi toplamak ve analiz etmek, üstelik bunu suçlu olup olmadığına dair elinizde hiçbir şey olmadan yapmak insan hakları ihlâli ve hatta insanlık suçu olarak bile nitelendirilebilir.

Elbette bu durumu bu şekilde görmeyenler de mevcut. Hatta ciddi ciddi böyle bir şeyin yapılması gerektiğini savunmaya çalışanlar da mevcut. En sık başvurdukları iki argüman ise “Ama devlet bunu yapmazsa bizi teröristlerden nasıl koruyacak?” ve “Saklayacak bir şeyin yoksa neden korkuyorsun ki?”

Önce birinci argümanla başlayayım. Bu argümanın iki zayıf noktası var, birincisi sözümona ‘teröristlerden’ kurtulmak için ülkede yaşayan herkese (ki bu argümanı öne süren kişi de dahil) ‘terörist ve potansiyel tehdit’ muamelesi yapılmasını önermektedir. Bunun paranoyadan ve hastalıklı bir devletten başka bir şey getirmeyeceğini sürekli tecrübe ediyoruz. Vatandaşlarına güvenmektense hepsine ‘terörist’ muamelesi yapan paranoyak bir devletin ayakta durabileceğini hiç zannetmiyorum.

Bu argümanın ikinci sorunu ise aslında kendi işini zorlaştırıyor olmasıdır. Diyelim ki ‘teröristleri’ bir saldırı yapmadan yakalamak ve ülkedeki barışı korumak istiyoruz. Ancak ülkedeki ekonomik, sosyal koşulları düzeltmek ve uluslar arası ilişkilerimizi düzeltmektense oluşturduğumuz şablona uyan insanları takip etmek daha kolay göründü gözümüze. Bunu bir saman balyası içerisinde birkaç iğne aramak olarak düşünürsek, PRISM gibi tüm vatandaşları takip eden ve onların ‘terörist’ olup olmadıklarını belirlemeye çalışan bir sistemin yaptığı onbinlerce saman balyası büyüklüğündeki bir yığının içerisinde birkaç tane iğne aramak olarak düşünülebilir. Ancak dediğim gibi birkaç iğnenin peşine düşmektense birtakım şeyleri düzeltmek hem daha hesaplı olacaktır hem de daha çabuk sonuç verecektir.

İkinci argümanı nereden tutsam elimde kalıyor. O kadar geçersiz, o kadar sorunlu bir argüman ki bazen cevap vermek bile boş geliyor bana. Bu argümanı kullanan insanın bile çevresindekilerden gizlediği birçok şeyin olduğunu biliyorum. Çünkü herkesin var. Hepimizin bir özel hayatı var, hepimizin birilerinden sakladıkları var, başkasının görmesini istemediği ya da sadece belli kişilerin görmesini istediği şeyler var. Bunun aksinin olabileceğini düşünmek bile mantıksız geliyor bana.

Eğer bunu reddediyorsanız ve “Benim saklayacak bir şeyim yok” diyorsanız tüm kişisel hesaplarınızın şifrelerini ve evinizin anahtarının bir kopyasını bana gönderir misiniz? Büyük ihtimalle böyle bir isteğe karşı vereceğiniz cevap keskin bir hayır ve hatta birkaç küfür olacaktır. Ancak bahsettiğimiz durum (PRISM ya da benzeri bir sistem) tam olarak bunu yapmaktadır. Hem de sebep olarak sizi koruyacağını söyleyerek. Benim tüm özel bilgilerimin bir databasede kayıtlı olmasının ve herhangi bir yetkilinin istediği zaman bunlara ulaşabilmesinin beni nasıl koruyacağı ise tam bir muamma. Buradan olabilecek bir sızıntıdan ya da bu bilgilerin kötüye kullanılması ihtimalinden bahsetmiyorum bile.

Tamam gerçekten tehlikeli ama bizim gibi ABD dışında yaşayanlar için neden önemli ki?

Snowden’ın sızdırdığı belgeler NSA’in takip hedefleri içerisinde Türkiye’nin de olduğunu gösteriyor ve aslında bu bile bizim bu konuyu ciddiye almamız için yeterli. Ancak bunun yanı sıra başka ihtimaller de söz konusu. ABD vatandaşı olmayabiliriz ancak kullandığımız ve yukarıda adı geçen tüm sistemler ABD yasaları altında çalışmaktalar. Bu da o sisteme verdiğimiz tüm bilgilerin o yasalar altında kullanılabilmesi anlamına geliyor. Bunun iki farklı olası sonucu var.

Birincisi tüm bu analizlere bizim datalarımız da bir şekilde dahil olabilir. Diyelim ki birisi potansiyel şüpheli olarak görüldü ve onunla ilgili tüm datalar toplanıp analiz ediliyor. Ne tesadüf ki o kişiyle Facebook’ta aynı fotoğrafta etiketlisiniz/arkadaş listenizde/aynı gruptasınız ya da aynı etkinliğe ikiniz de gidiyorum demişsiniz ya da toplu bir mailde alıcı listesinde ikiniz de varsınız ya da Google Plus’ta bir şekilde aranızda bağlantı kurabilecek bir şey var. Sistem büyük ihtimalle sizin tüm datanızı da alacak ve sizi de analize dahil edebilecek.

İkincisiyse devletler arasındaki bilgi paylaşımı anlaşmaları. Bir şekilde yaşadığınız devletin sizinle ilgili şüpheleri var ve bu konuda size ait dataya ihtiyacı var. Her ne kadar bu konuda ABD çok bilgi dağıtan bir devlet gibi görünmese de bu databaseden size ait bilgileri toplayıp teslim etmeyeceklerine dair bir güvencemiz yok. Hatta böyle bir şeyin gizli bir anlaşmayla çoktan sağlanmış olma ihtimali bile söz konusu. Tıpkı geçtiğimiz günlerde Almanya’nın bu tarz bir sistem için NSA’den yardım aldığının ortaya çıkması gibi.

Özetle tüm bu sistemlerin ABD yasaları altında çalışıyor olması, bizim bilgilerimizin de tehdit altında olması anlamına geliyor.

PEKİ ŞİMDİ NE OLACAK?

EFF’in açacağı davayla birlikte NSA ve PRISM ABD yasalarını ve insan haklarını ihlâlden yargılanacak. Davanın nasıl sonuçlanacağı kısmı henüz muamma ancak EFF’in yasal anlamda bu işin peşini bırakacağını zannetmiyorum.

Edward Snowden, Assange’la benzer bir kaderi paylaşıyor ve Rusya havaalanında mahsur kalmış durumda. Şu ana kadar siyasi sığınma talebini kabul eden ülke olmadı ve ABD sığınma başvurusu yapmasını ve kabul edilmesini zorlaştırmak için elinden geleni yapıyor. Wikileaks ekibi ve dünyanın hemen her yerinden dernekler ve insanlar Snowden’a destek olmak için ellerinden geleni yapıyor. Şimdilik Snowden’ın havaalanından çıkma şansı düşük olsa da en azından güvenli bir yerde.

Bunun yanı sıra bu bilgilerin ortaya çıkmasıyla bu konuda şüpheler taşıyan birçok insan ellerinde bir kanıt olmasından dolayı karışık duygular yaşıyor. Ancak bu noktadan sonra dünyanın her yerinde gizlilik, özel verilerin korunması ve internetin özgürlüğü konusundaki mücadelenin daha güçlü bir şekilde devam edeceğini tahmin ediyorum.

Elbette bizim de yapabileceğimiz şeyler var. Bunlardan birincisi çevremizde bu konulardaki bilincin artması için çalışmak ya da bu konuda çalışanlara destek olmak olacaktır. Özellikle birçok insanın bu konulara komplo teorisiymiş gibi yaklaşıp ciddiye almıyor olması önemli bir sıkıntı.

Bir diğer yapabileceğimiz şey de internet ve teknoloji kullanımı konusunda bazı alışkanlıkları oturtmaya çalışmak. Bunları kolayca öğrenebilmeniz için yollar sağlayan birçok yer var. Başlangıçta zor görünse de bir kez alıştıktan sonra her şey çok daha rahat olacak emin olun.

Son olarak önerebileceğim ise ülkemizde bu tarz konulara devletin büyük bir ilgisi olduğunun ve böyle çalışmalara girişebilmek için fırsat kolladığının bilincinde olmanız. Elbette devlet böyle sistemler kurmak için çalışırken karşısında özgürlüğümüzü ve özel hayatımızı korumak için çabalayanlar da mevcut. Elinizden geldiği kadar bu çabalayan insanlara destek verin ve yardımcı olun. Eğer onlar da olmazsa yakın zamanda internetin günümüzdeki hâlinden çok daha kötü bir duruma geleceğinden emin olabilirsiniz. Yalnız bunu “KIYAMET YAKIN!” diye bağıran bir deli olarak algılamayın, her şey hâlâ bizim elimizde çünkü.

Ek Okuma Önerileri

*Veri Korumaya Giriş – EDRI (Çeviri: Alternatif Bilişim Derneği)

*NSAGate, PRISM ve Türkiye – Özgür Uçkan

*Everything You Need To Know About PRISM – The Verge

*Privacy and the Threat to the Self – Michael P. Lynch

*The NSA’s PRISM: why we should care? – Cory Doctorow

*Metadata – A Wartime Drama – Cory Doctorow

*Security experts Bruce Schneier and Mikko Hypponen on the NSA, PRISM and why we should be worried

Reclaiming Our Rights on Social Media following the Gezi Park Protests

■      The UN and some international organizations have declared the Internet as the main tool of freedom of expression and freedom of the press. The Internet and social media are indispensable for the individual to progress, for the individual to take part in society and for a sustainable democracy. Around the whole world masses demand access to information, transparency and participative democracy.

■      The Freedom of expression, the freedom to protest and privacy are fundamental human rights. Freedom of expression also consists of dissent. However, defamation, hate speech and call for violence are not included in freedom of expression.

■      Social media have changed communication and organization styles considerably. Social media are not a “menace” to society, but in the contrary, they are group of tools that are highly valuable for the society.

■      The use of social media is not an illegal act, but it is part of communication freedom, which is a constitutional right. Eavesdropping into others’ social media communication, however, is illegal. According to 22nd article of the Constitution of the Turkish Republic “everyone has the right to communicate freely. One of the fundamentals of communication is privacy”

■      The Gezi Park protests show us that social media supports citizens attempts at seeking these rights perfectly. This support is performed in order to resolve the information asymmetry between the citizens and the government. Since almost all the Turkish press ignored the truth or openly fabricated news, the social media allowed the population to learn the truth.

■      Social Media sharing activities that do not contain defamation, hate speech or call to violence are not a crime. These activities include sharing protest locations and times or sharing medical information such as doctor or pharmacy locations for those who have been exposed to violence.

■      Citizens may use pseudo names or nicknames while sharing content on Social Media. This is one of the most common practices of the Internet and it is not a crime according to the Turkish Republic’s criminal law.

■      The reason to regulate social media or make it a crime to share content on social media is to threaten people and force them into self-censorship.  Self-censorship is one of the most terrifying violations of freedom of expression, information and communication. In a constitutional state where democracy is operational, we cannot accept that authorities force the citizens to self-censorship.

TECHNOLOGY

■      Twitter, Facebook, Gmail and Hotmail can carry information in an encrypted form. It is almost impossible to decrypt or break encrypted information. Having a small lock icon on the address bar of the browser and “https://” prefix instead of http:// ensures encrypted communication while using these services.

■      Third parties cannot peek through these encrypted user data on the Internet. However user data are stored in servers unencrypted. Further, these are mostly operated by American companies. These companies can see and share unencrypted user data with law enforcement agencies and other government offices.

■      According to various sources including government sources, Facebook is sharing user data with Turkish authorities, while Twitter is refusing data sharing at this moment.

■      According to the general public opinion, companies that operate Gmail and Hotmail (Google and Microsoft) and Facebook are sharing user data with authorities all over the world.

This public announcement is made by the following organizations on 29 June 2013

■      Alternative Informatics Association (Alternatif Bilişim Derneği) – https://alternatifbilisim.org

■      Chamber of Computer Engineers (Bilgisayar Mühendisleri Odası) – http://bmo.org.tr

■      Chamber of Electrical Engineers (Elektrik Mühendisleri Odası) – http://emo.org.tr

■      Internet Technologies Association (İnternet Teknolojileri Derneği) – http://inetd.org.tr

■      Internet Publishers Association (İnternet Yayıncıları Derneği) – http://iyad.org.tr

■      Pirate Party Movement (Korsan Parti Hareketi) – http://korsanparti.org/

■      Turkish Linux Users Association (Linux Kullanıcıları Derneği) – http://lkd.org.tr

■      Pardus Users Association (Pardus Kullanıcıları Derneği) – http://pkd.org.tr

■      PHP Developers Association (PHP Geliştiricileri Derneği) – http://pgd.org.tr

■      Turkish Telecom Employees Association (Telekomcular Derneği) – http://telekomculardernegi.org.tr

■      Our lives are at the street: Hollaback Istanbul Movement (Canimiz Sokakta: Hollaback Istanbul Hareketi) – http://www.canimizsokakta.com/

■      Close Education (Yakından Eğitim) – http://yakindanegitim.org/

Les médias sociaux et nos droits

•        L’Organisation des Nations Unies et certaines institutions internationales ont déclaré Internet comme le principal outil pour l’expression et la liberté de la presse. Il est indispensable que  les entités “Internet” et “Médias sociaux” se développent et soient intégrées à la société; ils sont indispensables pour la démocratie. Dans le monde entier, de larges populations revendiquent l’accès à l’information, la transparence et la participation à la gouvernance.

•        La liberté d’expression, celle de manifester et la protection de la vie privée sont les principaux Droits de l’Homme. La liberté d’expression inclue les visions contradictoires à celles de la majorité mais exclue l’insulte, les discoures de haine et l’appel à la violence.

•        Des nos jours, les médias sociaux ont transformé les moyens de communication et d’organisation. Les médias sociaux ne sont pas des “perturbateurs“, mais une série d’outils qui doit être délicatement conservés.

•        L’usage des médias sociaux n’est en aucun cas un acte illégal mais un droit constitutionnel, un élément de la liberté de communication. En revanche, écouter et surveiller secrètement la communication des citoyens à travers les médias sociaux est un acte illégal, une atteinte à la vie privée. En effet, selon l’article 22 de la Constitution de la République Turque, “Tout le monde possède la liberté de communication et la protection des communications est fondamentale“.

•        Comme nous l’ont démontré les événements de Gezi, les médias sociaux soutiennent parfaitement les efforts des citoyens dans la recherche de leurs droits. Ce soutien se manifeste afin d’effacer l’absence d’information entre les citoyens et l’Etat. Face à la plus part des médias qui ont tourné le dos aux réalités, voire produit de fausses informations, les médias sociaux ont servi aux citoyens pour s’informer des réalités.

•        Tout partage qui ne contient pas d’injures, d’insultes ou d’appel à la violence à travers les médias sociaux ne peut être qualifier comme étant une crime. Les partages qui contiennent des informations concernant l’aide médicale ou la localisation des pharmacies disponibles pour les personnes qui ont été victimes lors d’un appel à la manifestation en font aussi partie.

•        Le fait que les citoyens font usage des médias sociaux derrière un pseudo différent de leur réelle identité est l’une des règles les plus rependues sur Internet. Cette situation n’est pas un crime selon les lois de la République Turque.

•        Les opérations menaçantes telle que la qualification des contenus des partages dans les médias sociaux comme « crime » contraint les citoyens à l’autocensure. L’autocensure est la plus terrifiante des violations de la liberté d’expression, d’information et de communication et il ne peut être accepter qu’un gouvernement oblige ses citoyens à l’autocensure dans un Etat démocratique.

D’un point de vue Technique

•        Les services comme Twitter, Facebook et Gmail transportent l’information sous forme encryptée. Le décryptage de ces messages encryptés est très difficile, voire impossible. Une communication encryptée possède un petit icône de serrure et est exprimée par “https://” (au lieu de “http:/”).

•        Il est impossible d’accéder aux informations des utilisateurs que ces systèmes contiennent sous leurs formes encryptées. Cependant la plupart de ces informations sont stockées dans des centres de données localisés aux Etats-Unis et sont sous le contrôle des sociétés en question.

•        Selon diverses ressources, notamment étatiques, Facebook partage les informations de ses utilisateurs avec les Etats tandis que Twitter renonce au partage de ces informations pour le moment.

•        Il y a une conviction générale en ce qui concerne les sociétés comme Google et Microsoft, qui sont les développeurs de Gmail et de Hotmail, qu’ils partagent les informations de leurs utilisateurs.

Ceci est adressé, respectueusement, à l’opinion publique ainsi qu’aux personnes concernées par les institutions mentionnés ci-dessous. / 29 juin 2013

Association de l’Informatique Alternative – https://alternatifbilisim.org

La Chambre des Ingénieurs Informatique de Turquie – http://bmo.org.tr

La chambre des Ingénieurs Electronique de Turquie – http://emo.org.tr

L’Association des Technologies d’Internet – http://inetd.org.tr

L’Association des Editeurs d’Internet – http://iyad.org.tr

Le Parti Pirate – http://korsanparti.org/

L’Association des Utilisateurs de Linux – http://lkd.org.tr

L’Association des Utilisateurs de Pardus – http://pkd.org.tr

L’Association des Développeurs de PHP – http://pgd.org.tr

L’Association des Télécommunications – http://telekomculardernegi.org.tr

L’Association Hollaback d’Istanbul – http://www.canimizsoka HYPERLINK “http://www.canimizsokakta.com/”kta.com/

 L’Education à Court Distance- http://yakindanegitim.org/

Online and Off, Information Control Persists in Turkey

By Greg Epstein, EFF and Global Voices Advocacy Intern

Demonstrators in Turkey have occupied Istanbul’s Taksim Square since last May, in a movement that began as an effort to protect a city park, but has evolved into a larger mobilization against the ruling party’s increasingly autocratic stance.

Prime Minister Erdogan and the ruling AKP party have used many tools to silence voices of the opposition. On June 15, police began using tear gas and water cannons to clear out the large encampment in the park. But this effort also has stretched beyond episodes of physical violence and police brutality into the digital world, where information control and media intimidation are on the rise.

Since the protests began, dozens of Turkish social media users have been detained on charges ranging from inciting demonstrations, to spreading propaganda and false information, to insulting government officials. Dozens more Twitter users were reportedly arrested for posting images of police brutality, though the legal pretense for these arrests is unclear. A recent ruling in an Ankara court ordered 22 demonstrators detained on terrorism-related charges.

Prime Minister Erdogan made his view of social media known when he described social media as “the worst menace to society” at a June press conference. It is worth noting that Erdogan himself is said to maintain a Twitter account with over 3 million followers and 2,000 tweets (some Turks question whether the unverified account is really him, or an unofficial supporter.) While the Turkish government has had limited, if any, involvement in tampering with social media access thus far, government officials appear eager to take further action.

Roots in traditional media

Although current circumstances appear to be testing the limits of Turkey’s information policy framework, the country has a long history of restrictive media policy and practice. In 2013, Turkey ranked 154 out of 166 on the Reporters Without Borders’ Annual Worldwide Press Freedom Index, due in part to the fact that since 1992 18 journalists have been murdered there, 14 with impunity. In responding to protest coverage, authorities have fined, detained and even beaten members of the press. Institutional censorship has also been prevalent: When clashes between protesters and police escalated, activists noted that CNN Turk aired a documentary on penguins while CNN International ran live coverage of the events in Taksim Square.

Dubbed the “the world’s biggest prison for journalists” by Reporters Without Borders, Turkey has been particularly aggressive in arresting Kurdish journalists under Turkey’s anti-terrorism law known as Terörle Mücadele Yasası.

Controlling digital expression

As of 2012, 45% of Turkey’s population had regular access to the Internet. The country’s leading ISP, Türk Telekom (TT), formerly a government-controlled monopoly, was privatized in 2005 but retained a 95% percent market share in 2007. Türk Telekom also controls the country’s only commercial backbone.

Internet Law No. 5651, passed in 2007, prohibits online content in eight categories including prostituion, sexual abuse of children, facilitation of the abuse of drugs, and crimes against (or insults to) Atatürk. The law authorizes the Turkish Supreme Council for Telecommunications and IT (TIB) to block a website when it has “adequate suspicion” that the site hosts illegal content. In 2011, the Council of Europe’s Commissioner for Human Rights reported that 80% of online content blocked in Turkey was due to decisions made by the TIB, with the remaining 20% being blocked as the result of orders by Turkey’s traditional court system. In 2009 alone, nearly 200 court decisions found TIB decisions to block websites unjustifiable because they fell outside the scope of Law 5651. The law also has been criticized for authorizing takedowns of entire sites when only a small portion of their content stands in violation of the law.

Between 2008 and 2010, YouTube was blocked in its entirety under Law 5651 because of specific videos that fell into the category of “crimes against Atatürk”. During this period, YouTube continued to be the 10th most visited site in Turkey, with users accessing the site through proxies. The ban was eventually lifted when YouTube removed the videos in question and came under compliance with Turkish law. Sites likes Blogspot, Metacafe, Wix and others have gone through similar ordeals in Turkey in recent years. An estimated 31,000 websites are blocked in the country.

In December 2012, the European Court of Human Rights (ECHR) found that Turkey had violated their citizen’s right to free expression by blocking Google Sites. While Turkey justified the ban based on Sites’ hosting of websites that violated Law 5651, the ECHR found that Turkish law did not allow for “wholesale blocking of access” to a hosting provider like Google Sites. Furthermore, Google Sites had not been informed that it was hosting “illegal” content.

In 2011, Turkey proposed a mandatory online filtering system described as an effort to protect minors and families. This new system, dubbed Güvenli İnternet, or Secure Internet, would block any website that contained keywords from a list of 138 terms deemed inappropriate by telecom authority BTK. The plan was met with public backlash and protests causing the government to re-evaluate the system and eventually offer it as an opt-in service. While only 22,000 of Turkey’s 11 million Internet users have so far opted for the system, opponents of Güvenli İnternet decry it as a form of censorship, disguised as an effort to protect children and families from “objectionable content”.

New policies could further restrict social networks

As the protests continue, the Turkish government is working to use legal tools already at its disposal to increase control over social network activity. Transportation and Communications Minister Binali Yildirim has called on Twitter to establish a representative office within the country. Legally, this could give the Turkish government greater ability to obtain user data from the company. But these requests have not received a warm response from Twitter, which has developed a reputation for protecting user data in the face of government requests. While Twitter has “turned down” requests from the Turkish government for user data and general cooperation, Minister Yildirim stated that Facebook had responded “positively”. Shortly thereafter, Facebook published a “Fact Check” post that denied cooperation with Turkish officials.

Turkey’s Interior Minister Muammer Güler told journalists that “the issue [of social media] needs a separate regulation” and Deputy Prime Minister Bozdag stated that the government had no intention of placing an outright ban on social media, but indicated a desire to outlaw “fake” social media accounts. Sources have confirmed that the Justice Ministry is conducting research and drafting legislation on the issue.

New media expert Ozgur Uckan of Istanbul’s Bilgi University noted that “censoring social media sites presents a technical challenge, and that may be why officials are talking about criminalizing certain content, in an effort to intimidate users and encourage self-censorship.”

While the details of these new laws remain to be seen, it is likely that they will have some impact on journalistic and activist activities in the country, especially in times of rising public protest and dissent.

Source: https://www.eff.org/deeplinks/2013/07/online-and-information-control-persists-turkey

yeni insanlar, yeni durumlar, yeni medyalar,…

“merkezsiz ve yalnızca bir ortam olarak” yeni medya zemininin, özgürlük ve demokrasinin en uç noktalarında bir koşul ve olanak sunacak şekilde yeniden kurgulanması gerekir.

yazan: mustafa sütlaş

bu yazı yazıldığı sırada henüz  “ahmet ve nedim’in gazeteci arkadaşları” ve “dışarıdaki gazeteciler” adları altında demokrasi mücadelesine basın emekçilerini etkin bir şekilde katılan gazeteciler “biz gazeteciler, gezi direnişi süresince karşılaştığımız şiddet, baskı ve tehditleri; keyfi gözaltılar ve tutuklamaları; işten atmaları; sansür ve otosansürü protesto ediyoruz” diyerek tünel’den taksim’e kadar yürümemişlerdi. 

orada da ortaya konulduğu üzere mesleğine hak temelli yaklaşan, gazeteciliğin ilke ve kurallarından ödün vermeyen gazetecilere ve onları çok zor koşullarda görev ve işlevlerini sürdürdükleri “mevcut” medyaya gereksinmemiz var. özgürlükten, demokrasiden, insan haklarından yana yapılan son haber, ekranlardan, mikrofonlardan, basılı yayınlardan silinene; son köşe, son açıklama, son söyleşi yayından kalkana kadar bu yayınlara ve gerçekleştirenlere gereksinmemiz sürecek ve bu amaçla aynı mücadelede yan yana yer alacağız.

son “gezi direnişi” gösterdi ki, iktidardan yana ve karşı olanların arasındaki mücadele, konum, görev, meslek vb. hiçbir özelliği “özel” saymıyor ve mücadelen muaf kılmıyor.

“sarı basın kartı” ya da “gazeteci” kimliği dokunulmazlığı sağlamıyor.

herkes gibi gazeteciler de  başta çalıştıkları kurumların yöneticileri olmak üzere, iktidardan yana olanların şiddet, baskı ve tehditlerine, işten atmalarına, sansür ve otosansür uygulamalarına, keyfi gözaltı ve tutuklamalarına maruz kaldılar.

bu gerçekliği görmek, doğru değerlendirmek, sonrasında da doğru çözümler bulmak zorundayız. çünkü mücadelenin bundan sonra daha da yükseleceği çok açık. bu süreçte en çok gereksinilen unsurlardan birisi de “doğru ve gerçeklere dayanan” haberlere erişmek, her türden düşüncenin ifadesini sağlamak ve bunları duymak, görmek, bilmek ve iletmek.

bu yalnızca gazetecilerin hakkı ve ödevi değil, aynı saflarda yan yana duran herkesin hakkı ve ödevi. işte tam da bu nedenle gezi direnişinin ilk gününden başlayarak ortaya çıkan “yeni insanlara”, ortaya çıkan bu “yeni durumda”, kendilerini ifade edecek ve ifade edilenlere ulaştıracak “yeni medyalar”a gereksinimimiz var. üstelik bu “yeni medyalar”ı, olanları geliştirerek ama asla yalnız onlara bağlı kalmadan yaratılmalı ve işler halde tutmalıyız!..

önce gerçeği doğru tanımlamak gerek

gazetecilerin bu yaşadıkları ve medyanın durumu bir “bilinmedik” bir şey değil aslında!..

mevcut medyaya bakıp, içinde olunan duruma bakıp ‘olumsuz’ vurgulu bir değerlendirmeler yapılırken de büyük bir hata yapılıyor kanımca.

çünkü öncelikle değerlendirmede kullanılan araçlar sıklıkla, artık geçerli olmayan ‘eski’ tanımlar ve kavramlardan oluşuyor: günümüz medyası, daha önce olduğu gibi haber alma ve bilgilenme hakkının gereğini yerine getiren, kamu adına denetim yapan, 4. güç değildir artık.

bugün medya chomsky’nin tanımladığı ‘rıza imalatı’nın bir aracı, yöntemi ya da nesnesidir. üst düzey ve kendi kararlarını kendilerini veren gazeteciler, kendilerini konumlandırdıkları yer itibariyle, alt düzey haberciler, alanlarda sokaklarda olan gazeteciler ise onlara verilen emirleri uyguladıkları için bu nesneyi kullanan ya da tabi olan ‘aktör’lerdir yalnızca!

birkaç bağımsız internet ortamı, henüz yöneticilerinin bazıları kesin olarak iktidardan yana tutum almadığı için daha bağımsız gibi görünen birkaç gazete, iktidara muhalif, ancak, aslında iktidarı ele geçirme arzusunda olan ve ele aldığında da iktidarda olan herkes gibi davranacağını, daha şimdiden kendi erk alanlarında yaptıklarıyla ortaya koyanlar dışındaki tüm medya ve onun çalışanları için şimdilik bu “acıtıcı ama gerçek” saptamayı yapabiliriz.

bu nedenle medya yasama, yürütme ve yargı olarak bilinen ilk üç “kuvvet”in asla karşısında değil, hemen daima onların yanında, bazen ardında, sıklıkla da “koruyucu, hazırlayıcı, yol açıcı” olarak önünde giden bir “asker/kapıkulu” durumundadır.

bunun gelecekte değişme olanağı ve dolayısıyla da olasılığı yoktur. onun için şu iki tutumu herkes, hep birlikte benimsemelidir:

bir: mevcut medyayı bu gerçeği bilerek izlemek; ve iki: kendi medyasını yaratmak.

medya/ortam ortadan kalkmaz, dönüşür

bu saptama iletişim ve haber edinme hakkının gereğini yerine getiren medyanın ortadan kalktığı ya da kalkacağı anlamına da gelmez kuşkusuz. hak ortada, gereksinme de açık olduğu için, mutlaka bir çözüm bulunur, o “medya” başka bir yerde, başka biçimde yeniden oluşur.

çünkü gereksinimler ortadan kalkmazsa, onları karşılayan bir şeyler mutlaka kendisini yaratır. gezi direnişi, ondan önce yaşanan çok sayıda örnekte ortaya çıkan bir durumu net olarak ortaya koymuştur: bugün medya (= ‘ortam’) adına en yakışır yerde yaşamın içinde, yaşayan insanların olduğu her yerdedir.

çünkü medyanın temel şu üç unsuru “habere konu olan olay”, “olayı yaşayan ya da tanık olan kişi ya da kişiler” ve o olayı “bilmek öğrenmek isteyen insanlar”, birbirine çok yakın durumda veya doğrudan iletişim durumundadırlar. üstelik yaşayan ve tanık olanlarla, onları bilmek isteyenler de sıklıkla birbirlerine dönüşmektedir dolayısıyla farklı zamanlarda “karşıt rolleri” oynayan ya da konumlarda olan aslında “aynı kişiler”dir.

bu kişiler fiziksel olarak yan yana olduklarında bir aracıya gereksinimleri yoktur. duymakta, görmekte, bilmekte ve benzer sonuçları çıkarıp benzer davranmaktadırlar. uzak olduklarında ise iletişimlerini sağlayan araçlar yoluyla “doğrudan /aracısız” haber alışverişi ve yorum, bilgi görüş aktarma ve paylaşımı yapabilmektedirler. mevcut mobil iletişim olanakları, elektronik ortam ve sosyal ağlar bunları mümkün kılmaktadır.

aşılabilir sorunlar

bu yeni araç ve yolların çeşitli sorunları vardır:

bunların ilki “güvenirlik”tir. bu sorun da kendi tıpkı gazetecilerin yaptığı gibi çoğu zaman, ilk aktaran kişinin yanında, ya da orada olan ikinci, üçüncü kişilerle de bağlantıda olma ve onlardan doğrulatarak ya da karşıt iki kanaldan bilgileri birleştirme yoluyla, veya orada varolduğu bilinen, öğrenilen başka birisine, yeniden sorma yöntemleriyle (double checking) sıklıkla aşılabilmektedir. bunların yapılamadığı noktada ise daha önce güvenilirliği kesinleşmiş kişilerin duruş, tutum ve söylemlerine itibar edilerek (uzman görüşü almak) ile haber ya da bilgi kesinleştirilmektedir. bunların tümü aslında mesleğin etik kurallarına uygun çalışan bir habercinin yaptıklarından farksızdır.

ikinci önemli sorun, bu yolla iletişimin uğradığı kesintiler ve ortamların kontrolünü elinde tutanların uyguladığı engellemelerdir. bunun da çözümü yine kendi içindedir ve gerçekleşmektedir: yine tıpkı gazetecilikte olduğu gibi birbiriyle aslında ticari olarak “rakip” olan yapıları eş zamanlı ve birlikte kullanmak.

yine de bu rakiplerin son noktada sistem ve iktidarla işbirliği yapabileceği unutulmamalıdır. ancak buna yönelik çözümler de vardır, dahası zaten uygulanmaktadır. kontrollü ağların dışında yeni ağlar oluşturulmakta ve elektronik ortamın olanakları son kerteye kadar kullanılmaktadır. bunlar da halen yapılmakta iletişim yine sürdürülmekte, haber alma hakkının gereği yerine gelmektedir.

üçüncü sorun bu iletişimin iktidar tarafından izlenmesi ve bundan yararlanarak, yeni taktikler uygulanması, bu bilgilerin yapılacak müdahaleler için kullanılmasıdır. bu noktada bulunan çözüm de demokrasinin gereklerini benimseyerek, “açıklık”, “meşru savunma”, “pasif savunma” ve “sivil itaatsizlik” gibi unsurları önce çıkararak; “ifade özgürlüğü” ve “yaşama hakkını savunmak” gibi temel haklara dayanarak aşılmaktadır.

bu sorunların tümüyle bağlantılı olarak, hem iletişimin, hem haber alma hakkının kullanılması, hem de mücadelenin yükseltilmesi noktasında sıkça yarralanılan bir başka çözüm ve unsur da “şenlikli olan(illich) ve mizah”ı kullanmaktır. bu bir unsur olarak mücadele ve iletişimde yer aldığında, iktidar ve onun ajanlarının müdahalesi ne kadar sert ve kararlı olursa olsun, bir anda çözülüp dağılmaktadır. işte şu anda yararlandığımız ‘kurum olmayan ve şenlikli olan’ yeni medyalar” tam da bunlardır.

bu ortam/medyanın kendi kuralları da yavaş yavaş oluşmaya başlamıştır. haberciliğin “özgürlük ve bağımsızlığını” gerektiren temel unsurlar doğrultusunda sosyal medya giderek yükselen oran ve biçimde bir “seçenek olma” durumundadır.

aşılması gereken sorunlar

kısmen de olsa aşılabilen sorunlar yanında tartışılması ve çözümlenmesi gereken temel bir sorun alanı daha vardır: şimdiye kadar aktarıcı işlevi yapan ve aslında fiilen “emekçi” olma noktasında bulunan “haberci/gazeteci”lerin bu yeni medya içinde nasıl yer alacağı konusudur.

işte bu soru(n) gerçek ve yerini burada gören gazeteciler için önemli bir noktadır. bu ise  gazeteciliğe yeniden bir tanım getirilmesini ve yeniden bir işlev belirlenmesini gerektirmektedir. bulunacak çözümler de şu iki görev ve işlevi yerine getirmelidir:

ilki tüm bu unsurları içeren “yeni medyalar”ın yaratılması ve kurulmasıdır. gezi direnişi sırasında  kurulan ve yayında olan “çapul tv” ve benzeri “yeni medya”lar bunların en iyi ve varlığını sürdüren örnekleri arasındadır. net üzerinde oluşturulan ve iletilen canlı yayınlar, paketler halinde özgür ortamlara yüklenen bilgi, görüntü ses dosyaları, ya da fiziksel olarak bir yolla nakledilen ve erişildiği sırada izlenen, dinlenen cd.lerle haber,  bilgi ve iletişimin hızla sağlanmasında vazgeçilmez olanaklardır. net üzerindeki çok sayıda, site, platform ve serverlerle bunu sistemli ve sürekli olarak sağlanması mümkündür ve zaten yapılmaktadır.

bunlara eklenebilecek ve aslında tüm gezi direnişi sırasında zaman zaman çeşitli biçimlerde yararlanılan iki olanak daha vardır. bunlardan ilki ve yaygın kullanılanı radyolardır (açık radyo, yön radyo). hem netten hem de havadan doğrudan alınan yayın dalgaları ile iletişim ve haberleşme sağlanabilmektedir. bunların tıpkı yurt dışında çok sayıda örneği olan “özgür” radyolar olarak sayılarının çoğaltılması bir alternatif iletişim ve haberleşme aracı olarak kullanılabilir. ayrıca alıcı verici radyolar aracılığıyla “data” iletilen küçük “intranet”ler yaratmak da teknolojik olarak mümkün, ama henüz denenmemiş yeni yollardan birisidir.

ikinci olanak da elektronik olarak hazırlanan, ama alıcısının bastırıp paylaşacağı “bülten” ya da “fanzin” tipinde herkesin basıp dağıttığı, ya da yine basıp duvarlara asarak/yapıştırarak herkesin okumasına sunduğu “günlük gazeteler”dir.

bu tv, radyo, gazete olanaklarının oluşturduğu “medya/ortam” sisteme dahil olmayan, ya da dışlanmış gazetecilerin mesleklerini uygulamak için yeni alanlar olabilir. bu yayınların bir takım örgütlü yapılar ve kurumlarca desteklenmesi, ya da dayanışma yoluyla çalışanlarının ekonomik olarak bu işleri yapar durumda olmalarının sağlanması, yalnız “iletişimi” değil, aynı zamanda “yeni bir yaşamı kurma” anlamında da güzel örneklerden birisini oluşturabilir.

gazetecilerle ilgili ikinci çözüm ise mevcut gazetecilerin yeni medyanın her noktasında yer alması ve bir anlamda içinde erimesidir. bu erime gazetecilik ve habercilik anlamında bildiklerini ve deneyimlerini yeni medyanın yaratıcı ve kullanıcılarına öğretmek, onları izlemek ve yanlışları düzeltmek, toplum içinde sertifikasyona sahip olmayan ama fiilen “gazeteci” olan yeni “gazeteci-insan”lar yaratma, oluşturma noktasında bir görev üstlenmektir.

sonuç yerine

yeni medyanın kurallarının tanımlanması, iletişim ve haberleşme süreçlerinin kolaylaştırılıp yaygınlaştırılması, belki şimdi sosyal ağlar açısından yaşanan en büyük sorun olan, sosyal ağların sistemden ve erk odaklarından bağımsızlaşmasının nasıl sağlanacağı, işleyiş ve kullanımdaki yataylığın, yapısal olarak gerçekleştirilmesi konuları da eski gazetecilerin şimdiye kadarki deneyimleriyle aktif rol oynayacakları alanlardan birisidir.

gerçekten de “merkezsiz ve yalnızca bir ortam olarak” yeni medya zemininin, özgürlük ve demokrasinin en uç noktalarında bir koşul ve olanak sunacak şekilde yeniden kurgulanmasını sağlayacak kesimler arasında kuşkusuz öncelikle gazeteciler vardır.

tüm bu görev ve işlevler de yine bunu gerçekleştiren gazetecilerinin yaşamlarını idame ettirecek olanakların onlara sunulmasıyla rahatlıkla sürdürülebilir.

bu noktada kurumsal kimliği olan örgütlenmelerin  kadrolarının içine ayrımsız olarak bu gazetecileri dahil edecek istihdam olanaklarının sağlanması olabilir. 

“yeni insanların” varlığı için olmazsa olmazlardan birisinin de “yeni medyalar” olduğu asla unutulmamalıdır. (ms/ÇT)

kaynak: http://bianet.org/biamag/toplum/148444-yeni-insanlar-yeni-durumlar-yeni-medyalar

musutlas@gmail.com

 

İstanbul – BİA Haber Merkezi

13 Temmuz 2013, Cumartesi 00:01

 

bu yazı yazıldığı sırada henüz  “ahmet ve nedim’in gazeteci arkadaşları” ve “dışarıdaki gazeteciler” adları altında demokrasi mücadelesine basın emekçilerini etkin bir şekilde katılan gazeteciler “biz gazeteciler, gezi direnişi süresince karşılaştığımız şiddet, baskı ve tehditleri; keyfi gözaltılar ve tutuklamaları; işten atmaları; sansür ve otosansürü protesto ediyoruz” diyerek tünel’den taksim’e kadar yürümemişlerdi. 

orada da ortaya konulduğu üzere mesleğine hak temelli yaklaşan, gazeteciliğin ilke ve kurallarından ödün vermeyen gazetecilere ve onları çok zor koşullarda görev ve işlevlerini sürdürdükleri “mevcut” medyaya gereksinmemiz var. özgürlükten, demokrasiden, insan haklarından yana yapılan son haber, ekranlardan, mikrofonlardan, basılı yayınlardan silinene; son köşe, son açıklama, son söyleşi yayından kalkana kadar bu yayınlara ve gerçekleştirenlere gereksinmemiz sürecek ve bu amaçla aynı mücadelede yan yana yer alacağız.

son “gezi direnişi” gösterdi ki, iktidardan yana ve karşı olanların arasındaki mücadele, konum, görev, meslek vb. hiçbir özelliği “özel” saymıyor ve mücadelen muaf kılmıyor.

“sarı basın kartı” ya da “gazeteci” kimliği dokunulmazlığı sağlamıyor.

herkes gibi gazeteciler de  başta çalıştıkları kurumların yöneticileri olmak üzere, iktidardan yana olanların şiddet, baskı ve tehditlerine, işten atmalarına, sansür ve otosansür uygulamalarına, keyfi gözaltı ve tutuklamalarına maruz kaldılar.

bu gerçekliği görmek, doğru değerlendirmek, sonrasında da doğru çözümler bulmak zorundayız. çünkü mücadelenin bundan sonra daha da yükseleceği çok açık. bu süreçte en çok gereksinilen unsurlardan birisi de “doğru ve gerçeklere dayanan” haberlere erişmek, her türden düşüncenin ifadesini sağlamak ve bunları duymak, görmek, bilmek ve iletmek.

bu yalnızca gazetecilerin hakkı ve ödevi değil, aynı saflarda yan yana duran herkesin hakkı ve ödevi. işte tam da bu nedenle gezi direnişinin ilk gününden başlayarak ortaya çıkan “yeni insanlara”, ortaya çıkan bu “yeni durumda”, kendilerini ifade edecek ve ifade edilenlere ulaştıracak “yeni medyalar”a gereksinimimiz var. üstelik bu “yeni medyalar”ı, olanları geliştirerek ama asla yalnız onlara bağlı kalmadan yaratılmalı ve işler halde tutmalıyız!..

önce gerçeği doğru tanımlamak gerek

gazetecilerin bu yaşadıkları ve medyanın durumu bir “bilinmedik” bir şey değil aslında!..

mevcut medyaya bakıp, içinde olunan duruma bakıp ‘olumsuz’ vurgulu bir değerlendirmeler yapılırken de büyük bir hata yapılıyor kanımca.

çünkü öncelikle değerlendirmede kullanılan araçlar sıklıkla, artık geçerli olmayan ‘eski’ tanımlar ve kavramlardan oluşuyor: günümüz medyası, daha önce olduğu gibi haber alma ve bilgilenme hakkının gereğini yerine getiren, kamu adına denetim yapan, 4. güç değildir artık.

bugün medya chomsky’nin tanımladığı ‘rıza imalatı’nın bir aracı, yöntemi ya da nesnesidir. üst düzey ve kendi kararlarını kendilerini veren gazeteciler, kendilerini konumlandırdıkları yer itibariyle, alt düzey haberciler, alanlarda sokaklarda olan gazeteciler ise onlara verilen emirleri uyguladıkları için bu nesneyi kullanan ya da tabi olan ‘aktör’lerdir yalnızca!

birkaç bağımsız internet ortamı, henüz yöneticilerinin bazıları kesin olarak iktidardan yana tutum almadığı için daha bağımsız gibi görünen birkaç gazete, iktidara muhalif, ancak, aslında iktidarı ele geçirme arzusunda olan ve ele aldığında da iktidarda olan herkes gibi davranacağını, daha şimdiden kendi erk alanlarında yaptıklarıyla ortaya koyanlar dışındaki tüm medya ve onun çalışanları için şimdilik bu “acıtıcı ama gerçek” saptamayı yapabiliriz.

bu nedenle medya yasama, yürütme ve yargı olarak bilinen ilk üç “kuvvet”in asla karşısında değil, hemen daima onların yanında, bazen ardında, sıklıkla da “koruyucu, hazırlayıcı, yol açıcı” olarak önünde giden bir “asker/kapıkulu” durumundadır.

bunun gelecekte değişme olanağı ve dolayısıyla da olasılığı yoktur. onun için şu iki tutumu herkes, hep birlikte benimsemelidir:

bir: mevcut medyayı bu gerçeği bilerek izlemek; ve iki: kendi medyasını yaratmak.

medya/ortam ortadan kalkmaz, dönüşür

bu saptama iletişim ve haber edinme hakkının gereğini yerine getiren medyanın ortadan kalktığı ya da kalkacağı anlamına da gelmez kuşkusuz. hak ortada, gereksinme de açık olduğu için, mutlaka bir çözüm bulunur, o “medya” başka bir yerde, başka biçimde yeniden oluşur.

çünkü gereksinimler ortadan kalkmazsa, onları karşılayan bir şeyler mutlaka kendisini yaratır. gezi direnişi, ondan önce yaşanan çok sayıda örnekte ortaya çıkan bir durumu net olarak ortaya koymuştur: bugün medya (= ‘ortam’) adına en yakışır yerde yaşamın içinde, yaşayan insanların olduğu her yerdedir.

çünkü medyanın temel şu üç unsuru “habere konu olan olay”, “olayı yaşayan ya da tanık olan kişi ya da kişiler” ve o olayı “bilmek öğrenmek isteyen insanlar”, birbirine çok yakın durumda veya doğrudan iletişim durumundadırlar. üstelik yaşayan ve tanık olanlarla, onları bilmek isteyenler de sıklıkla birbirlerine dönüşmektedir dolayısıyla farklı zamanlarda “karşıt rolleri” oynayan ya da konumlarda olan aslında “aynı kişiler”dir.

bu kişiler fiziksel olarak yan yana olduklarında bir aracıya gereksinimleri yoktur. duymakta, görmekte, bilmekte ve benzer sonuçları çıkarıp benzer davranmaktadırlar. uzak olduklarında ise iletişimlerini sağlayan araçlar yoluyla “doğrudan /aracısız” haber alışverişi ve yorum, bilgi görüş aktarma ve paylaşımı yapabilmektedirler. mevcut mobil iletişim olanakları, elektronik ortam ve sosyal ağlar bunları mümkün kılmaktadır.

aşılabilir sorunlar

bu yeni araç ve yolların çeşitli sorunları vardır:

bunların ilki “güvenirlik”tir. bu sorun da kendi tıpkı gazetecilerin yaptığı gibi çoğu zaman, ilk aktaran kişinin yanında, ya da orada olan ikinci, üçüncü kişilerle de bağlantıda olma ve onlardan doğrulatarak ya da karşıt iki kanaldan bilgileri birleştirme yoluyla, veya orada varolduğu bilinen, öğrenilen başka birisine, yeniden sorma yöntemleriyle (double checking) sıklıkla aşılabilmektedir. bunların yapılamadığı noktada ise daha önce güvenilirliği kesinleşmiş kişilerin duruş, tutum ve söylemlerine itibar edilerek (uzman görüşü almak) ile haber ya da bilgi kesinleştirilmektedir. bunların tümü aslında mesleğin etik kurallarına uygun çalışan bir habercinin yaptıklarından farksızdır.

ikinci önemli sorun, bu yolla iletişimin uğradığı kesintiler ve ortamların kontrolünü elinde tutanların uyguladığı engellemelerdir. bunun da çözümü yine kendi içindedir ve gerçekleşmektedir: yine tıpkı gazetecilikte olduğu gibi birbiriyle aslında ticari olarak “rakip” olan yapıları eş zamanlı ve birlikte kullanmak.

yine de bu rakiplerin son noktada sistem ve iktidarla işbirliği yapabileceği unutulmamalıdır. ancak buna yönelik çözümler de vardır, dahası zaten uygulanmaktadır. kontrollü ağların dışında yeni ağlar oluşturulmakta ve elektronik ortamın olanakları son kerteye kadar kullanılmaktadır. bunlar da halen yapılmakta iletişim yine sürdürülmekte, haber alma hakkının gereği yerine gelmektedir.

üçüncü sorun bu iletişimin iktidar tarafından izlenmesi ve bundan yararlanarak, yeni taktikler uygulanması, bu bilgilerin yapılacak müdahaleler için kullanılmasıdır. bu noktada bulunan çözüm de demokrasinin gereklerini benimseyerek, “açıklık”, “meşru savunma”, “pasif savunma” ve “sivil itaatsizlik” gibi unsurları önce çıkararak; “ifade özgürlüğü” ve “yaşama hakkını savunmak” gibi temel haklara dayanarak aşılmaktadır.

bu sorunların tümüyle bağlantılı olarak, hem iletişimin, hem haber alma hakkının kullanılması, hem de mücadelenin yükseltilmesi noktasında sıkça yarralanılan bir başka çözüm ve unsur da “şenlikli olan(illich) ve mizah”ı kullanmaktır. bu bir unsur olarak mücadele ve iletişimde yer aldığında, iktidar ve onun ajanlarının müdahalesi ne kadar sert ve kararlı olursa olsun, bir anda çözülüp dağılmaktadır. işte şu anda yararlandığımız ‘kurum olmayan ve şenlikli olan’ yeni medyalar” tam da bunlardır.

bu ortam/medyanın kendi kuralları da yavaş yavaş oluşmaya başlamıştır. haberciliğin “özgürlük ve bağımsızlığını” gerektiren temel unsurlar doğrultusunda sosyal medya giderek yükselen oran ve biçimde bir “seçenek olma” durumundadır.

aşılması gereken sorunlar

kısmen de olsa aşılabilen sorunlar yanında tartışılması ve çözümlenmesi gereken temel bir sorun alanı daha vardır: şimdiye kadar aktarıcı işlevi yapan ve aslında fiilen “emekçi” olma noktasında bulunan “haberci/gazeteci”lerin bu yeni medya içinde nasıl yer alacağı konusudur.

işte bu soru(n) gerçek ve yerini burada gören gazeteciler için önemli bir noktadır. bu ise  gazeteciliğe yeniden bir tanım getirilmesini ve yeniden bir işlev belirlenmesini gerektirmektedir. bulunacak çözümler de şu iki görev ve işlevi yerine getirmelidir:

ilki tüm bu unsurları içeren “yeni medyalar”ın yaratılması ve kurulmasıdır. gezi direnişi sırasında  kurulan ve yayında olan “çapul tv” ve benzeri “yeni medya”lar bunların en iyi ve varlığını sürdüren örnekleri arasındadır. net üzerinde oluşturulan ve iletilen canlı yayınlar, paketler halinde özgür ortamlara yüklenen bilgi, görüntü ses dosyaları, ya da fiziksel olarak bir yolla nakledilen ve erişildiği sırada izlenen, dinlenen cd.lerle haber,  bilgi ve iletişimin hızla sağlanmasında vazgeçilmez olanaklardır. net üzerindeki çok sayıda, site, platform ve serverlerle bunu sistemli ve sürekli olarak sağlanması mümkündür ve zaten yapılmaktadır.

bunlara eklenebilecek ve aslında tüm gezi direnişi sırasında zaman zaman çeşitli biçimlerde yararlanılan iki olanak daha vardır. bunlardan ilki ve yaygın kullanılanı radyolardır (açık radyo, yön radyo). hem netten hem de havadan doğrudan alınan yayın dalgaları ile iletişim ve haberleşme sağlanabilmektedir. bunların tıpkı yurt dışında çok sayıda örneği olan “özgür” radyolar olarak sayılarının çoğaltılması bir alternatif iletişim ve haberleşme aracı olarak kullanılabilir. ayrıca alıcı verici radyolar aracılığıyla “data” iletilen küçük “intranet”ler yaratmak da teknolojik olarak mümkün, ama henüz denenmemiş yeni yollardan birisidir.

ikinci olanak da elektronik olarak hazırlanan, ama alıcısının bastırıp paylaşacağı “bülten” ya da “fanzin” tipinde herkesin basıp dağıttığı, ya da yine basıp duvarlara asarak/yapıştırarak herkesin okumasına sunduğu “günlük gazeteler”dir.

bu tv, radyo, gazete olanaklarının oluşturduğu “medya/ortam” sisteme dahil olmayan, ya da dışlanmış gazetecilerin mesleklerini uygulamak için yeni alanlar olabilir. bu yayınların bir takım örgütlü yapılar ve kurumlarca desteklenmesi, ya da dayanışma yoluyla çalışanlarının ekonomik olarak bu işleri yapar durumda olmalarının sağlanması, yalnız “iletişimi” değil, aynı zamanda “yeni bir yaşamı kurma” anlamında da güzel örneklerden birisini oluşturabilir.

gazetecilerle ilgili ikinci çözüm ise mevcut gazetecilerin yeni medyanın her noktasında yer alması ve bir anlamda içinde erimesidir. bu erime gazetecilik ve habercilik anlamında bildiklerini ve deneyimlerini yeni medyanın yaratıcı ve kullanıcılarına öğretmek, onları izlemek ve yanlışları düzeltmek, toplum içinde sertifikasyona sahip olmayan ama fiilen “gazeteci” olan yeni “gazeteci-insan”lar yaratma, oluşturma noktasında bir görev üstlenmektir.

sonuç yerine

yeni medyanın kurallarının tanımlanması, iletişim ve haberleşme süreçlerinin kolaylaştırılıp yaygınlaştırılması, belki şimdi sosyal ağlar açısından yaşanan en büyük sorun olan, sosyal ağların sistemden ve erk odaklarından bağımsızlaşmasının nasıl sağlanacağı, işleyiş ve kullanımdaki yataylığın, yapısal olarak gerçekleştirilmesi konuları da eski gazetecilerin şimdiye kadarki deneyimleriyle aktif rol oynayacakları alanlardan birisidir.

gerçekten de “merkezsiz ve yalnızca bir ortam olarak” yeni medya zemininin, özgürlük ve demokrasinin en uç noktalarında bir koşul ve olanak sunacak şekilde yeniden kurgulanmasını sağlayacak kesimler arasında kuşkusuz öncelikle gazeteciler vardır.

tüm bu görev ve işlevler de yine bunu gerçekleştiren gazetecilerinin yaşamlarını idame ettirecek olanakların onlara sunulmasıyla rahatlıkla sürdürülebilir.

bu noktada kurumsal kimliği olan örgütlenmelerin  kadrolarının içine ayrımsız olarak bu gazetecileri dahil edecek istihdam olanaklarının sağlanması olabilir. 

“yeni insanların” varlığı için olmazsa olmazlardan birisinin de “yeni medyalar” olduğu asla unutulmamalıdır. (ms/ÇT)

Kim Sizin Yanınızda: Hangi Şirketler Verilerinizi Hükümetten Korur? – Electronic Frontier Foundation(1)

İnternet kullanırken, iletişiminizi, görüşlerinizi, deneyimlerinizi, lokasyonunuzu, fotoğraflarınızı ve daha fazlasını Google, AT&T ve Facebook gibi şirketlere emanet edersiniz. Ancak, hükümet sizin özel enformasyonunuzu talep ettiğinde bu şirketler ne yapar? Sizin yanınızda yer alırlar mı? Neler olup bittiğini öğrenmenizi sağlarlar mı?

Yıllık yayınlanan bu raporda, Electronic Frontier Foundation (2) internet servis sağlayıcılar, elektronik posta hizmeti sağlayıcılar, bulut depolama hizmeti sağlayıcılar, lokasyon-temelli hizmet sağlayıcılar, blog platformları ve sosyal ağlar gibi büyük internet şirketlerinin politikalarını, hükümet kullanıcı verilerine erişmeye çalıştığında kullanıcıların yanında yer alacaklarını açıkça taahhüt edip etmediklerini değerlendirmek amacıyla incelemiştir. Raporun amacı, şirketleri, verilerin hükümete doğru akışı konusunda şeffaf olmaya özendirmek ve kullanıcı mahremiyetini mümkün olan her fırsatta destekleme konusunda cesaretlendirmektir.

Raporda kullanılan enformasyonu, her şirketin -eğer varsa- hizmet kullanım koşulları, mahremiyet politikası, şeffaflık raporu ve yasal yükümlülük kılavuzu (guidelines for law enforcement requests) gibi yayınlanmış belgelerinden derledik. Ayrıca, şirketin kamu tarafından bilinen, kullanıcı mahremiyetini korumaya yönelik mahkemeye taşınmış bir mücadelesini ya da Kongre’yi, geçerliliğini yitirmiş iletişim kanunlarını değiştirmeye teşvik eden Sayısal Süreç Koalisyonu (Digital Due Process Coalition) üyesi olup olmadığını da dikkate aldık. Son olarak da kendi bulgularımızı açıklamak ve onlara da iyileştirilmiş şirket politikalarına ve uygulamalarına ilişkin kanıt sunma fırsatı vermek amacıyla her şirket ile iletişime geçtik. Raporda kullanılan kategoriler elbette ki bir şirketin kullanıcıları desteklemesinin tek yolu değildir ancak önemli ve kamusal olarak kanıtlanabilir kategorilerdir. Ayrıca her şirket mahkemelerde, kullanıcının yanında yer alıp almama gibi bir kararla karşı karşıya kalmamıştır ancak biz, böyle bir durumda kalıp kararını “kullanıcının yanında yer alma” doğrultusunda kullanan şirketleri özellikle tebrik etmek isteriz.

Değerlendirme Ölçütleri

Bu yıl, şirketleri altı ölçüte göre değerlendirdik. Bu, dört ölçütü temel aldığımız ve bunlardan ikisini de yarım yıldız vererek değerlendirdiğimiz geçen yıllardaki raporlardan bir farklılaşmadır.

Bu yıl, daha önceki raporlardan farklı olarak “şeffaflık” kategorisini de iki ayrı kategori olarak biçimlendirdik. Geçmişte, şirketlerin, hangi sıklıkta kullanıcı verilerini hükümete verdiklerine ilişkin şeffaflık raporu yayınlamalarına yarım yıldız ve verileri hükümetle paylaşmalarına ilişkin yasal yükümlülük kılavuzu yayınlamalarına da yarım yıldız vermiştik. Bu yılsa, bu iki iyi uygulamayı takdir etmek için birer tam yıldız verdik.

Ayrıca yeni bir kategori daha ekledik: kullanıcıların iletişim içeriğini emniyet güçlerine vermeden önce mahkeme emri istemek. 2010’da Yargıtay 6. Dairesi, ABD ile Warshak’ın karşı karşıya geldiği davada, “Amerika Anayasasının Dördüncü Düzenlemesi bir internet sağlayıcısı tarafından depolanan kullanıcı iletişimlerini korur” ve “o iletişimlerin içeriğine erişmek için emniyet güçleri genellikle mahkeme emri almalıdır” kararını verdi. Bunun oldukça önemli bir karar olduğuna ve üçüncü taraflarca depolanan elektronik iletişime yönelik anayasal güvenceyi doğru bir şekilde tanıdığına inanmakla birlikte bu, Yüksek Mahkeme emsal kararı değildir ve bu nedenle de resmi olarak tüm yargılamalara uygulanamaz. Bu yıl, hükümet kullanıcılara ait içeriğe erişmek istediğinde mahkeme emri talep edeceklerini açıkça taahhüt eden şirketlere de bir yıldız verdik.

2013 raporunda şirketin uygulamalarını ve politikalarını değerlendirmek için aşağıdaki altı ölçütü kullandık:

1. İletişimin içeriğine ilişkin mahkeme emri talep etmek: Bu yeni kategoride, hükümet kullanıcı iletişiminin içeriğini denetlemek istediğinde hükümetin, makul bir nedene dayanan mahkeme emrini elinde bulundurmasını talep eden şirketler takdirle karşılanmıştır. Bu politika Facebook, Google ve Twitter gibi çevrimiçi (online) hizmetler tarafından depolanan özel mesajların Amerika Anayasasının Dördüncü Düzenlemesi ile sürekli olarak korunma muamelesi görmesini garanti altına alır.

2. Kullanıcıları hükümetin veri talepleri hakkında bilgilendirmek: Bu kategoride internet şirketlerinin bir yıldız alabilmesi, hükümet kullanıcı verilerini talep ettiğinde -kanunla yasaklanmadığı müddetçe- kullanıcıları bilgilendireceği sözünü vermesini gerektirir. Bu, kullanıcı verilerine yönelik aşırı hükümet taleplerine karşı kullanıcılara kendilerini koruma şansı verir.

3. Şeffaflık raporları yayınlamak: Bu kategoride, kullanıcı verilerini hangi sıklıkla hükümete verdiklerine ilişkin istatistik yayınlayan şirketlere bir yıldız verdik.

4. Yasal yükümlülük kılavuzu yayınlamak: Bu kategoride, hükümetin veri taleplerine nasıl karşılık verdiklerini açıkladıkları kamusal politikalar ya da yasal yükümlülük kılavuzu gibi kılavuzlar yayınlayan şirketler bir yıldız almıştır.

5. Mahkemelerde kullanıcıların mahremiyet hakları için mücadele etmek: Bu kategoride şirketlerin takdirle karşılanabilmesi, hükümetlerin kullanıcılara ait içeriğe erişim taleplerine karşı mahkemede direndiklerini gösteren kamuya yansımış bir kanıtlarının olmasını gerektirir.

6. Kongre’de kullanıcıların mahremiyeti için mücadele etmek: Bu kategoride, Sayısal Süreç Koalisyonu’na katılarak, sayısal çağda kullanıcıları koruyan elektronik mahremiyet yasalarını modernleştirme çabalarına destek veren şirketler bir yıldız almıştır.

Özet Sonuçlar: Endüstrideki Yeni Eğilimler

Bu raporu ilk olarak emsal şirket uygulamalarının takdirle karşılandığını göstermek için yayınladık. Değerlendirdiğimiz her kategoride en azından bir tanesiyle ilişkili hizmet sağlayıcıların uygulamalarını seçtik. İki yıl sonra, iyi uygulama olarak vurguladıklarımızdan bazılarının endüstri standartları haline geldiğini görmekten memnun olduk.

Özellikle de daha fazla sayıda internet şirketinin, emniyet güçlerinin kullanıcı enformasyonuna ilişkin talepleri hakkında -yasa ya da mahkeme emri ile men edilmedikçe- kullanıcıları bilgilendirecekleri sözünü verdiğini gördük. Bu yıl, bu kategoride yıldız alan şirketler arasında Dropbox, Foursquare, LinkedIn, Sonic.net, SpiderOak, Twitter ve WordPress yer almaktadır. Google’ın bu kategorideki politikasında belirsizlik olmasını ve daha önceki yıllarda kazandığı yarım yıldızı kaybetmesi sürecini ortaya çıkaran kötü gidişatı nedeniyle ise hayal kırıklığına uğradık.

Yıllık şeffaflık raporları yayınlamak büyük medya şirketleri açısından giderek standart bir uygulamaya dönüşüyor. Şeffaflık raporu yayınlayan şirket sayısının artmakta olduğunu görmek bizi heyecanlandırdı ve Microsoft ve Twitter’a da kendi şeffaflık raporlarının ilkini bu yıl yayınlamalarını özellikle tavsiye ediyoruz. Ayrıca, internet şirketleri arasında daha yaygın bir şekilde kabul göreceğini umduğumuz bir değişimi de gözlemlemekteyiz: iki internet şirketi -Google ve Microsoft- genellikle “halka yansıtılmama” emriyle birlikte gelen ulusal güvenlik istek belgelerinin yani kullanıcı bilgilerini isteyen gizli devlet taleplerinin sayılarını paylaştı.

Yasal yükümlülük kılavuzu yayınlayan şirket sayısında da ciddi bir artış olduğunu görmekteyiz. Yedi şirket -Comcast, Foursquare, Google, Microsoft, SpiderOak, Tumblr ve WordPress- bu kategoride ilk kez bu yıl bir yıldız aldılar.

Mahkemede, kullanıcıların mahremiyetini korumak kategorisinde ise bu sene Google’ın, Ulusal Güvenlik İstek Belgesine karşı durması takdirle karşılanmıştır. Her şirketin mahkemede kullanıcı mahremiyetini savunma gibi bir fırsatı olmayabilir, bazen de şirketler mahkemede kullanıcı için mücadele verir ama bunu halka açıklaması önlenir. Ancak bu yıl Google’ın yaptığı gibi, bir şirket kullanıcıları için verdiği mücadelede bu durumları aşar, ötesine geçer ise o zaman bu kategoride bir yıldız alır.

Sayısal Süreç Koalisyonu’na üye olarak daha fazla sayıda şirket de kullanıcı mahremiyeti için mücadele etmeye başlamıştır. Foursquare, Tumblr ve WordPress ilk kez 2013’te bu kategoride yıldız kazanan şirketlerdendir.

Geçen seneki raporda değerlendirdiğimiz şirketlerden bazılarının hükümetin kullanıcı verilerine yönelik taleplerine ilişkin politikalarında ve uygulamalarında ciddi iyileştirmeleri hayata geçirdiğini görmekten de mutluyuz. Comcast, Google, SpiderOak, ve Twitter bu sene iki yeni yıldız alırken Microsoft üç yeni yıldız almıştır. Foursquare ise 2012’de hiç yıldız almamışken bu sene dört yıldız almıştır.

Blog platformları Tumblr ve WordPress bu yıl rapora dahil olan yeni şirketlerdir ancak güçlü bir görünümleri vardır. Tumblr üç kategoride takdirle karşılanmıştır: İçeriğin verilmesi için mahkeme emri talep etmek, Kongre’de kullanıcı mahremiyeti için mücadele etmek ve emniyet güçlerinin taleplerine nasıl yanıt verildiğine ilişkin detayları yayınlamak. WordPress de bu üç kategoride birer yıldız almıştır. Ayrıca şirket, hükümetin erişim taleplerine ilişkin bilgilendirme yapma sözünü vermesi nedeniyle de dördüncü yıldızını almıştır.

Bu yıl iki şirket, Sonic.net ve Twitter olası altı yıldızın altısını da almaya hak kazandı. Bu şirketlerin, hükümetin kullanıcı verilerine erişimine karşı kamusal şeffaflığa yönelik önemli taahhütler vermiş olduğunu görmekten son derece memnunuz.

Son birkaç sene içinde şirketlerin gösterdiği gelişmeden memnun olmakla birlikte iyileştirilmesi gereken daha çok alan var. Perakende işlemleri ve bulut bilişim hizmetleri dolayısıyla Amazon’un elinde oldukça büyük veri bulunmaktadır ve şirket henüz hükümet, kullanıcıların verilerini istediğinde kullanıcıları bilgilendireceğine ilişkin bir söz vermemiştir. Ayrıca, yıllık şeffaflık raporları oluşturmamış ya da yasal yükümlülük kılavuzu yayınlamamıştır. Facebook bir şeffaflık raporu yayınlamamıştır. Yahoo’nun mahkemede kullanıcı mahremiyetine ilişkin verdiği bir mücadeleye yönelik kamuya yansımış bir kaydı vardır ancak diğer kategorilerimizin hiç birinde yıldız alamamıştır. Apple ve AT&T Sayısal Süreç koalisyonu üyesidir ancak dikkate aldığımız diğer önemli uygulamaların (kategorilerin) hiçbirini yerine getirmemektedirler. Ayrıca, AT&T ve Verizon gibi internet servis sağlayıcıların en iyi uygulamalar kategorilerimizdeki zayıf görünümleri de hayal kırıklığı yaratmıştır.

2013 Sonuçları

Şirketler	İçerik için mahkeme emri gerekliliği	Hükemetin veri taleplerine yönelik kullanıcıları bilgilendirmek	Şeffaflık raporları yayınlamak	Yasal yükümlülük kılavuzu yayınlamak	Kullanıcıların mahremiyet hakları için mahkemelerde mücadele etmek	Kullanıcıların mahremiyet hakları için Kongre’de mücadele etmek
Amazon					X	X
Apple						X
AT&T						X
Comcast				X	X
Dropbox	X	X	X	X		X
Facebook	X			X		X
Foursquare	X	X		X		X
Google	X		X	X	X	X
Linkedin	X	X	X	X		X
Microsoft	X		X	X		X
Myspace	X			X	X
Sonic.net	X	X	X	X	X	X
SpiderOak	X	X	X	X		X
Twitter	X	X	X	X	X	X
Tumblr	X			X		X
Verizon
WordPress	X	X		X		X
Yahoo					X

(1) Bu yazı, Electronic Frontier Foundation tarafından 2011 yılından itibaren yıllık yayınlanan ve büyük internet şirketlerinin kullanıcı mahremiyetine ne derece önem verdiklerini, bu doğrultuda hangi düzenlemeleri ve politikaları hayata geçirdiklerini değerlendiren “Kim Sizin Yanınızda?” başlıklı raporlar serisinin 2013 yılı baskısının yönetici özetidir. Raporun tam metnine https://www.eff.org/wp/who-has-your-back-2013 adresinden ulaşılabilir.

(2) Electronic Frontier Foundation, 1990 yılında kurulmuştur ve kar amacı gütmeyen, yapılan bağışlarla çalışan bir organizasyondur. Temel amacı ifade özgürlüğünü, mahremiyeti, yeniliği, şeffaflığı ve tüketici haklarını mümkün olan her platformda korumaya çalışmak ve savunmaktır. Organizasyon, bu amaçlarla mahkemelerde mücadele etmiş ve çeşitli kampanyalar düzenlemiştir. (ç.n)

Çeviri: Aylin Aydoğan

Kaynak: http://www.sendika.org/2013/07/kim-sizin-yaninizda-hangi-sirketler-verilerinizi-hukumetten-korur-electronic-frontier-foundation1/

Gezi Parkı ve sosyal medya

Yazan: Özgür Uçkan

Bir ayı aşkın süredir inişlerle çıkışlarla devam eden ve tüm Türkiye’ye yayılan Gezi Parkı eylemleri, sadece Türkiye değil tüm dünya için, sosyal hareketler ve sosyal medya arasındaki ilişki açısından dönüm noktası oldu. 2008’den bu yana, İran seçim protestolarından başlayarak Arap Baharı’ndan, tüm Avrupa’yı etkisi altına alan Öfkeliler (Los Indignados) hareketinden geçerek, tıpkı Türkiye’de olduğu gibi bir parkta (Zucotti Parc) başlayan İşgal Et (Occupy) eylemlerine varana kadar, sosyal medya toplumsal hareketliliğin asli unsurlarından biri olduğunu gösterdi. Türkiye bu ilişkinin zirvesini oluşturdu. Şimdi bu dinamik Brezilya’dan Şili’ye, Mısır’dan Bahreyn’e, Çin’den Bulgaristan’a etki ve kapsamını artırarak sürüyor (http://goo.gl/svA7v).

Gezi eylemleri sırasında sosyal medya kullanımı gerek yoğunluk gerekse inovatif kullanım bakımından benzersiz dersler sundu (http://goo.gl/5hFvJ): Kullanıcılar çok dilli ve çok yoğun içerik üreterek sosyal medyanın çarpan etkisiyle protestoları dünya gündemine taşıdı. Üstelik sosyal medyada içerikleri kategorize etmeye yarayan etiket (hashtag) kullanımı farklı içeriklerin ilgili hedef kitlelere ulaşmasını sağladı. Anaakım medyanın ulusal ölçekteki acizliği sosyal medya etkisiyle herkes için algılanabilir hale geldi. Bu, anaakım medya ile internet ilişkileri ve yurttaş medyasının kimliğini kazanması bakımından bir dönüm noktasıdır.

Sosyal medyanın aktivizm amaçlı inovatif kullanımı konusunda da önemli örnekler gördük: Sağlık yardımı, hukuki destek, kolluk kuvvetlerinin coğrafi konumu, polis şiddetinin belgelenmesi gibi pratik bilgilerin dolaşıma sokulması; çok katmanlı ve çok kimlikli eylemcilerin hızlı tartışmalarla konsensüs sağlayabilmesi; sade, etkili ve ironik protesto dilinin kitleselleşmesi; dezenformasyonun boşa çıkarılması; görsel hafızanın oluşması gibi konularda Gezi dersler verdi. Özellikle kolluk suçlarının, sivil saldırıların, tacizlerin “#delilimvar” etiketiyle işaretlenerek bir uygulama yardımıyla derlenmesi ve Barolara ulaştırılarak suç duyurularına kaynak oluşturması benzersiz bir örnek oluşturdu.

Önümüzdeki yıllarda Türkiye ve Gezi anahtar sözcüklerinin uluslararası akademik yayınlarda bolca karşımıza çıkacağından, tüm dünyada aktivistlerin Gezi deneyiminden yeni uygulamalar üreteceklerinden emin olabilirsiniz. Benzeri şekilde iktidar odaklarının sosyal medyaya yönelik tehdit algısının patlayacağından da: İkilik Hipotezi…

Kaynak: http://www.bthaber.com/gezi-parki-ve-sosyal-medya-2/#

Avukat Gökhan Ahi ile Röportaj: “Twitter’da Yazdığını İnkar Etmek Yeterli Bir Savunma Değil”

Ulusal Siber Güvenlik Eylem Planı’nı bianet’e değerlendiren Avukat Gökhan Ahi anonimlik hakkını ve twitter’da hangi eylemlerin suç sayılabileğini aktardı.

 

Röportaj: Elif AKGÜL

Bakanlar Kurulu kararıyla Ulaştırma, Denizcilik ve Haberleşme Bakanlığı’nın başkanlığında “Siber Güvenlik Kurulu” kuruldu. Siber Güvenlik Kurulu’nun belirlediği Ulusal Siber Güvenlik Stratejisi 2013-2014 Eylem Planı dün Resmi Gazete’de yayımlandı. 

Eylem Planı’nı ve gündemdeki Twitter tartışmalarını bianet’e değerlendiren bilişim hukukçusu Avukat Gökhan Ahi planın iyi niyetle hazırlanmasına rağmen Sivil Toplum Örgütleri (STK) ve özel sektörü sürece yeteri kadar dahil edilmediğini ifade etti. Ahi, CHP İzmir Milletvekili Erdal Aksünger’in “Twitter’da yazdıklarınızı inkar edebilirsiniz” tartışmasıyla ilgili bazı dezenformasyonlar olduğu konusunda uyardı.  

“STK’ların plana dahil edilmemesi zafiyet yaratır”

Siber Güvenlik Kurulu’nun hazırladığı Ulusal Siber Güvenlik Stratejisi 2013-2014 Eylem Planı’nı nasıl değerlendiriyorsunuz? Planın artıları ve eksileri nelerdir? 

“Kamu sistemlerine yapılabilecek herhangi bir saldırıya karşı yapılan bir çalışma bu. Kamu sistemlerinde vatandaşların bilgileri, sağlık bilgileri, kamunun kritik denecek derecede bilgileri de var. Bunlar kaotik bir şekilde düzenlenmiş herhangi ve bir şekilde bir araya getirilmemiş haldeler. Dolayısıyla da siber saldırılara açık bir vaziyetteler. Bu çalışma siber saldırıları engellemek, herhangi bir saldırıda da delil toplayıp ilgili emniyet makamlarına iletmek için yapılan bir çalışma. 

“İyi niyetli bir çalışma olmasına rağmen bir takım eksiklikler var. Özellikle internet servis sağlayıcıları ve yer sağlayıcıları gibi aktörler olaya dahil edilmemiş. Özel sektörden de teknolojik ve deneyim anlamında yeterince yararlanılmadığını düşünüyorum. Çünkü özel sektör bu konuda daha deneyimli daha etkin. 

“Ayrıca STK’lardan da sadece eğitim çalışmalarında ve etkinlik çalışmalarında faydalanılıyor ama işin strateji oluşturma konusunda yararlanılmıyor. Halbuki konuya sadece kamusal açıdan bakılması bir zafiyet oluşturur. Çünkü kamu tek taraflı ve kendine göre bakacaktır ama STK’ların da dahil olması vatandaş ve kurum odaklı bir perspektif getirebilirdi.” 

“Anonimlik Türkiye’de hala gerekli”

Son günlerde bilhassa Twitter üzerinden pek çok tartışma oldu. En son Başbakan Yardımcısı Bekir Bozdağ dünkü konuşmasında “Sahte hesaplarla kişilerin hesap açmasının önüne geçilecektir”  dedi. Bu mümkün mü? Bu konu ifade özgürlüğü hakkının neresinde yer alıyor? 

“Bu düzenleme teknik olarak mümkün değil. Kimse kimsenin anonim bir hesap açmasını engelleyemez. Ancak Twitter gibi ilgili servis sağlayıcılar onaylı hesapla kayıt yapabilir. Ama bu da o kadar mümkün değil çünkü kimlik denetimini kimin nasıl yapabileceği belli değil. 

“Ayrıca hukuki olarak da bu yapılamaz. Anonimlik denen bir hak var. O anonimlik hakkı Türkiye’nin de üyesi olduğu Avrupa Konseyi tarafından belirlenmiş  İnternet Üzerinde İletişim Özgürlüğü Üzerine Deklarasyon’da fikirlerin ve bilgilerin özgürce çoğalması gerekçesiyle hayata geçmiştir. 

“Eğer bir insan paylaştı fikirlerden dolayı kınanacaksa, ayıplanacaksa, cezai takibata uğrayacak veya ötekileştirilecekse işte o zaman bir baskı vardır ve fikirlerini özgürce çoğaltamaz. O zaman o insanın anonim olmaya ihtiyacı olabilir. Bu ihtiyaçtan dolayı anonimlik denen bir hak ortaya çıkmıştır. Keşke herkes kendi kimliğiyle özgürce korkmadan fikirlerin açıklayabilse ama böyle bir ortam olmadığı için anonimlik gerçekten bir ihtiyaç.” 

Peki CHP İzmir Milletvekili Erdal Aksünger dün “Twitter’dan attığınız herhangi bir twitin size mal edilebilme imkanı yok. ‘O hesap benim değil’ dersem kim ispat edecek bunu” şeklinde bir açıklama yaptı. Bu mümkün mü? Konuyla ilgili soruşturmaya uğradığımızda inkar ederek suçlamaları bertaraf edebilir miyiz? 

“Twitter’ı inkar” savunması için ilk olarak Twitter’ı tek başına, yani diğer hesaplarla bağlantılı hala getirmeden, anonim olarak kullanıyor olmanız lazım. Ayrıca cep telefonunuzda ve bilgisayarınızda hiç iz olmaması gerekli. Aksi halde inkar etmenizin faydası yok. Hatta hacklenmiş birisinin dahi, hacklendiğine ilişkin kanıt sunması gerekiyor.”

Son dönemde Twitter’da neyin suç olup olmadığı tartışılıyor? Twitter’da bir kullanıcı olarak ben ne yaparsam suç işlemiş olurum? Twitter’da bir eylem için çağrıda bulunmak, ya da bir eylemi desteklemek suç mudur? 

“Twitter’da bir eylemin suç olması için yazmış olduğunuz içeriğin Türk Ceza Kanunu’nda ya da özel bir ceza kanununda tanımlanmış bir eylem olması gerekiyor. Mesela birsinin şerefini zedelediğiniz zaman bu hakaret suçu oluşturur. Şiddet eylemine teşvik bir suçtur. Ama demokratik ve barışçıl bir eylem varsa, bu eylemi örgütlemek bu eyleme ilişkin bilgi akışı sağlamak, bununla ilgili destek vermek hiçbir zaman suç olamaz. Yeter ki şiddetten ve hakaretten kaçınılsın. 

“Diyelim ki polis bir yürüyüşün izinsiz olduğunu ilan etti. O eylemde toplanmanın suç olup olmadığı tartışılır, çünkü sivil itaatsizlik de bir eylem biçimidir. Ama Twitter’dan buna destek veriyor olmak hiçbir şekilde suç kapsamına girmez, çünkü ceza kanunda böyle bir suç tanımı yok.”

Kaynak: http://www.bianet.org/bianet/ifade-ozgurlugu/147845-twitter-da-yazdigini-inkar-etmek-yeterli-bir-savunma-degil